Karen en Wim beleefden een sprookjeshuwelijk van de eerste tot de laatste seconde. Alles erop en eraan, de hele familie die mee viert en twee ontzettende lieve en stralende personen.
Ik heb al veel koppels zien trouwen, maar zelden zag ik zoveel liefde als bij Karen en Wim.
De dag begon vroeg in Grimbergen. Een deel van de familie was al blijven overnachten in het hotel Thermae Grimbergen en zou hier ook na het feest blijven overnachten. Ideaal want de feestzaal is op wandelafstand.
Na de voorbereidingen werd de suite opgepikt door een oldtimer bus om daarmee richting Vaalbeek te rijden. De bruid en de papa reden apart met de Porsche naar daar.
De kapel van Vaalbeek. Een wondermooi klein kerkje aan de rand van een prachtig bos. Naar mijn bescheiden mening één van de mooiste kappelletjes in Vlaanderen. Maar ook erg klein. Karen en Wim hebben een grote familie en uitgebreide vriendenkring. Niemand wilde dit moment missen maar al snel bleek dat niet iedereen binnen zou kunnen.
Voor de fotograaf en videograaf had dat ook als gevolg dat de bewegingsvrijheid iets meer beperkt was. Een goeie test voor lenigheid en om zichzelf in kleine hoekjes te duwen om toch maar de beste hoek te vinden.
Mini fotoshoot in het bos van Vaalbeek
Veel tijd was er niet meer om nog foto’s te nemen. Na de uitgebreide begroetingen door iedereen hebben we een snelle shoot in het bos vlakbij gehouden. Gelukkig was Nico, de videoman mee zodat die kon helpen bij het bedienen van het reflectie scherm. Een extra assistent loont!
Terug naar Grimbergen voor het huwelijksfeest
Na de shoot keerden we terug richting Grimbergen voor het vervolg van het huwelijksfeest. Genietend van een heerlijke zonnige dag werd eerst de receptie buiten in de tuin van de feestzaal gehouden. De sfeer zat er al helemaal in.
Daarna volgde het buffet en avondfeest dat gekenmerkt werd door een aantal acts van vrienden en familie, de nodige speeches en uiteraard een slideshow met de nodige nostalgische terugblikken. Het ja-woord was al gegeven, dus dan mag er al eens worden gelachen.
Eénmaal de openingsdans was gepasseerd bleek dat de meeste vrienden ook nog serieuze dansmoves klaar hadden. Mijn voeten waren doodop na deze lange dag, maar ik bleef met plezeier toch nog iets langer fotograferen om de goeie sfeer mee te pikken en in beeld te brengen.